Ooit kende ik een oude man die dikwijls zei: ‘zo, zo‘. Meestal als het om mooie vrouwen ging maar ook als hij onder de indruk was van een andere veelbelovende prestaties. ‘Zo, zo‘, als uiting van ‘het is me wat’. Ik weet niet waarom ik hier op kwam, maar zo is in ieder geval dit blog ontstaan.
Ik bedacht ineens hoeveel verschillende betekenissen het woordje ‘zo’ kan hebben. Leg dat maar eens uit aan anderstaligen.
Wat te denken van: ik kom zo. Dat duurt maar even weet je dan.
Of ‘zeur niet zo‘ is echt anders dan ‘zeur niet’. ‘Zo’ heeft hier te maken met de manier waarop je zeurt. Je mag dus wel zeuren, maar niet op die manier.
Maar ‘zo’ is ook een overeenkomstigheid. ‘Zij lijkt zo op haar moeder’ of ‘je moet het precies zo doen’. Maar het lijkt weer niet op de ‘zo’ uit: ‘wat is hier nu zo moeilijk aan’. ‘Zo’ is ook te gebruiken in zinnen als: ‘ik zal het laten weten en zo nodig zelf annuleren’. Eigenlijk staat er dan ‘als het nodig is’. Of ‘dat doe je toch niet zo‘, als ‘dat doe je toch niet op die manier’.
Bijzonder toch. Twee letters die we zo maar even gebruiken. En wat dan met woorden als ‘hoezo’, ‘zodanig’, ‘zodat’?
Mensen vragen mij weleens, ‘hoe kom je toch altijd weer aan een onderwerp voor een blog’. Nou. Zo.