Talent en kippenvel

Sommige mensen zijn er totaal op uitgekeken. Programma’s als The Voice. Ik niet. Tweelingzus A zei een paar weken geleden tegen mij dat zij met een gelukzalige glimlach om haar lippen, nog steeds kijkt naar The Voice. En ik heb dat ook, maar ja, we zijn natuurlijk tweeling.
Maar ik word zo gelukkig van talent. Waar dan ook, hoe dan ook. In het klein of in het groot. Talent verscholen in onzekere meisjes of jongetjes. Een stem die volkomen onverwacht uit het te dikke knulletje knalt. Zo’n jongen waar geen meisje zich voor omdraait, totdat…

Ik word er echt gelukkig van. Doe waar je goed in bent. Word gelukkig. Ik kan het wel schreeuwen. Ontdek je passie, je eigenheid in jezelf. Of het nu in taarten bakken zit of in heel goed sommen kunnen maken. Oké, je maakt me blijer met een stem, een woord, een dans. Maar alles kan. Dat is toch heerlijk. En iedereen heeft het. Soms zegt iemand tegen mij, ‘maar ik heb geen passie, ik ben nergens echt goed in.’ Ik geloof dat niet. Misschien moet je langer zoeken en misschien moet je het ook niet zoeken in ‘goed’ zijn maar in ‘gelukkig’ zijn. Waar word je gelukkig van? In andere mensen gelukkig maken, in leven, in de dingen nemen zoals ze zijn. Dat is Goed.

Gisteravond was ik bij een concert van Kovacs, het berenmutsmeisje met de gebroken stem van God. Ze had nog niet genoeg repertoire voor een avondvullend programma maar who cares? Wat ze bracht was goed, zelfs haar berenmuts ging af en het kwetsbare kopje met stekeltjeshaar, het fragiele meisje in zwart, de mooie teksten: alles klopte in het Paard.
Genoten. Herkenning ook met Amy Winehouse. Ook Amy begon kwetsbaar met een groot verlangen. Wilde niet heel groot worden maar werd dat ondanks dat. En werd daar weer ongelukkig van. Hopelijk woont talent soms ook in een mens die het kan dragen. Zoals je een berenmutsje draagt. Ter bescherming.