Niets nieuws onder zon en hoe fijn dat eigenlijk is
We moeten er echt aan geloven. Bladeren die naar beneden dwarrelen, de wind om het huis, de regen die met bakken uit de hemel valt. De klok een uur terug. Wintertijd.
En met wintertijd komen ook de feestdagen er aan. Vragen we weer vertwijfeld aan elkaar ‘wat hebben we vorig jaar eigenlijk gedaan en bij wie’? Want als je al zoveel jaartjes mee loopt en kerstmissen heb gevierd bij de vleet, dan raak je het overzicht kwijt. Maar ook omdat de ene kerst inwisselbaar is met de andere. Er is familie, er is eten en drinken, er is gezelligheid. Waar maakt niet zoveel uit.
Lootjes trekken
Ik kreeg een melding van lootjestrekken.nl. Ze missen me. Ze hebben gelijk. Ik was toch dat sinterklaasmeisje dat direct al weer lootjes liet trekken voor ons jaarlijkse sinterklaas. Maar ik zag het mailtje voorbij komen en liet het voorbij gaan. Sinterklaas vieren we nu al jaren met de drie zussen en aanhang. Voor de meesten heb ik minstens vijf keer een gedicht geschreven. Alle eigenaardigheden zijn nu wel benoemd.
De sloddervos blijft slordig. De vergeetachtige blijft vergeten, de dichter blijft dichten. Hoe ouder we worden, hoe meer onze eigenaardigheden, aardigheden worden. Ze horen bij ons als een jas die je nooit meer weg wilt doen, gewoon omdat die past en lekker zit. Zelfs anderen zouden jouw jas missen.
Verrassen
Ik realiseerde me dat ik in een sinterklaasgedicht niemand meer de maat zal nemen, dat ik niet meer vilein uit zal halen of bij iemand het schaamrood op de kaken zal doen ontstaan door iets te vertellen wat niemand nog wist.
We zijn nog steeds getrouwd met dezelfde, de kinderen doen het goed, we werken, we lachen, we leven. We eten regelmatig samen en elke foto die daar van is lijkt op de vorige en volgende. Vakantiefoto’s maak ik niet meer. Idem. Idem van hetzelfde.
Saai of iets anders
Zijn we saai geworden, voorspelbaar. is de schwung er uit? Het was wel het eerste dat ik dacht maar als ik de tijd neem om er over na te denken is het heel anders. Zou ik een sinterklaasgedicht schrijven dan zou het er één van liefde zijn. Van dankbaarheid om samen te delen wat zo gewoon lijkt maar het helemaal niet is. Er is rust in de tent.
Dus misschien moeten we toch maar lootjes trekken. Ik zou voor iedereen hetzelfde gedicht kunnen schrijven. Over samen zijn. Er altijd weer zijn voor en met elkaar. Hoe we hebben leren leven met elkaars aardigheden. Bij iedereen weten waar de warmte zit en het bittertje.
Een jaartje ouder een pijntje meer. Een pensioenleeftijd die aankomende is bij één van ons, een tweelingverjaardag in het vooruitzicht met een te bereiken leeftijd om U tegen te zeggen.
Heerlijk, niets nieuws onder de zon.