Eén dans, één dans met sproeiende ogen
Zaterdag wordt voortaan mijn gedichtendag. Vandaag een prachtig gedicht dat ik tegenkwam van M. Vasalis. Oud Eén dans, één dans met sproeiende ogen, gloeiende wangen, losse handen. En dan opzij gaan staan. De bleke glimlach voelen, die als een nevel op een avondwei omhoog stijgt. Langzaamaan verkoelen en merken dat de nevel sneeuw geworden is. Dan wijze dingen denken, lachen, liegen, winst maken…