Ik had het beloofd. Een van de mooiste begrippen, woorden, die ik ken. Tabula rasa is “Latijn” voor ‘schone lei, onbeschreven blad’. Het begrip werd voor de eerste keer gebruikt door Aristoteles. Later ook door de middeleeuwse filosoof en theoloog Thomas van Aquino en werd overgenomen door de Engelse filosoof John Locke. In het Nature_nurture-debat” over aangeboren en aangeleerde eigenschappen. De vraag is dan of de mens geboren wordt als tabula rasa en gevormd wordt door zijn of haar omgeving, of dat het karakter van de mens al (gedeeltelijk) vastligt bij de geboorte.
Voor het eerst hoorde ik hier van tijdens een les sociologie op de Sociale Academie. Of het zo is? Er zijn zo veel andere meningen hierover. Zelf denk ik dat het niet zo is. Een gedeelte allicht. Een tabula rasaatje. Maar goed, daar gaat het nu niet over, het gaat om het mooie van het woord. Steeds vaker hoor ik ook in mijn vriendenkring de behoefte om woorden te adopteren. Zodat ze niet verdwijnen. Ik ben daar wel voor. Niet dat tabula rasa verdwijnt. Maar iedereen zou dit woord moeten kennen.