Klein maar voor de duvel niet bang.
Ik twijfelde vanmorgen. Ga ik schrijven over de dreiging om ons heen? Over het voelbaar zijn van spanning, over vertrouwen en over angst? Of over een hondje? Ons hondje, die gisteren voor het eerst een dag in daycare was.
En ik weet het, heel veel mensen zullen denken, jeetje, alsof het een kind is… dat gedoe en dat getut. En ze hebben gelijk. We tutten wat af met z’n tweeen, drieën eigenlijk. En we genieten er van. Buitenschoolse opvang voor Ami. De eerste kennismaking met de jonge vrouw van de opvang, verliep buitengewoon goed. Ami was op haar best, draaide op volle toeren om de leuke F. te imponeren. Dat lukte. Toen F. bij ons wegging had Ami de hele avond nodig om weer in het gareel te komen. (Ons gareel natuurlijk). Gisteren werd ze opgehaald om de hele dag met ander jong grut te ravotten. F. houdt ons op de hoogte met foto’s en verhalen.
Ami doet het heel goed. Ami is enig. Iedereen houdt van Ami en is verliefd op ons moppie. Als trotse ouders lezen wij met gloeiende wangen over onze kleine heldin. Want zijn wij het niet die er voor gezorgd hebben dat Ami die leuke hond is die ze is? Zijn wij niet verantwoordelijk voor dat leuke, lieve bekkie?
Als we thuiskomen staat onze kleine uitslover ons vrolijk op te wachten. Ik aai haar en prijs haar voor de fijne dag die ze ons bezorgd heeft.
Ze bijt met haar piepkleine, scherpe tandjes in mijn hand. Ik duw haar koppie weg maar mijn hand is reuze lekker. Ze bijt nog een keer.
‘Kuthond’.