Mijn (achter)neefje vierde gisteren zijn verjaardag. Wij hebben veel neefjes en nichtjes van achteren. Daar genieten we van. Zo blijf je toch beetje bij in de wereld van kinderen. Maar, het is maar een heel klein beetje.
Hoe weinig het is, ontdekken we elke keer weer als Vriendin en ik moedig op pad gaan om een cadeautje te kopen. Om dan altijd te constateren dat dit soort activiteiten ons meer tijd kosten dan bijvoorbeeld het kiezen van een nieuwe vloer. Want we weten niet genoeg over het (achter)kind. Ik vraag de moeder van N of lezen leuk vindt. Vriendin, van origine een bibliothecaris en ikzelf (in vroege dromen een schrijver) blijven het liefst dicht bij onze liefde.
Lezen is goed
Moeder M zegt dat hij niet van lezen houdt maar de juf heeft wel aangeraden om dat wel te blijven aanbieden dus ‘doe maar’, zegt ze, ‘een boek’. Dat scheelt al heel veel gedoe in ons hoofd. Eenmaal in de boekhandel voor de plank van zijn leeftijd, worden we toch overvallen door honderden vragen want waar houdt hij van? Spanning, dieren, dinosaurussen, spoken? We weten het niet echt. We kiezen voor korte griezelverhalen van schrijvers die Vriendin verantwoord acht.
Verlangen
Als we aanbellen staat de jarige al bij de deur. Hij kijkt met een schuin, verlangend oog naar het cadeautje dat ik in mijn handen heb. Iets zegt me dat hij het al weet. Maar hij pakt het gretig aan, voelt aan de buitenkant en doet nog steeds of zijn neus bloedt. Het papier gaat er af, het boek komt tevoorschijn en hij wrijft met zijn vingers over een plaatje, alsof het echte cadeautje daar alsnog onder vandaan kan komen. Maar het is en blijft een boek. Ik roep nog quasi enthousiast ‘lekker griezelen’ maar hij kijkt mij met een teleurstellende blik aan. Het zal allemaal wel. Een boek? Wie verzint dat? Hij mompelt ‘dank je wel’ en rent naar buiten.
Dansen
Hoe weinig wij op de hoogte zijn van het leven van kinderen van nu blijkt als de hele tuin enthousiast over een dansje praat. Iets met links, rechts en achter en voor. Aan een paar kinderen wordt gevraagd of zij het voor willen doen. Ze kijken ons aan met een blik van ‘wat dacht je nou zelf’ en ik begrijp het heel goed. Honden die op verzoek pootjes geven vind ik ook zielig.
Youtube
Als overijverige oudtante ga ik op Internet op zoek naar ‘dansjes van nu’. En kom het tegen. De jongen die swish, swish heeft bedacht. Ik blijf hangen en zie er de moeilijkheid niet echt van in. In gedachten ben ik al zover dat ik een volleerd swisher ben. Dat ik zijn volgende verjaardag de hele tuin op stelten zet met mijn moves. Me realiserend dat die hype tegen die tijd alweer vervlogen in.
Maar misschien houdt hij tegen die tijd wel van lezen?
Voor alle oudtantes en -ooms. Leer dit eerst als je naar een kinderpartijtje gaat. Het zal je reputatie goed doen.