Suikerbeesten

Gisteravond vierden we Sinterklaas met de zussen en zwagers. Heel gezellig. We doen niet aan surprises. Persoonlijk haat ik het maken van surprises maar dat heeft alles te maken met vaardigheden op dat gebied. Die bezit ik niet. Nee, we trekken wel lootjes, maken een gedicht en kopen een cadeautje. Voorheen vierden we nog met de hele familie Sinterklaas maar de groep is te groot en te jong geworden om dat nog te doen. Gisteravond waren we dan ook in een half uur klaar. Een half uur waar het vroeger uren kostte om iedereen aan bod te laten komen. Maar beter een goed half uur dan geen half uur. De avond zelf duurde als van oud weer lekker lang.

Dan komen de herinneringen. Wij woonden vroeger in een huis met een voor- en achterkamer. Boven de schuifdeur zat een houten richel. Rond Sinterklaastijd ontdekten we daar altijd vier suikerbeesten op een rij. Mierzoet en kleuren als knalroze, knalgeel enzo. Het glazuur spatte spontaan van je tanden alleen al bij het zien van de beesten. Maar wat waren we er blij mee. We mochten onze schoen zetten en pakjesavond was altijd heel leuk en gezellig. Een gigantische berg met cadeaus waar mijn kinderhart van opbloeide. Dan naar bed en de hele stapel cadeau’s mee zodat je bij het wakker worden de hele schat nog eens kon bekijken. Het mooiste cadeau was altijd een kladblok. Een nieuw blok met papier dat zoveel mogelijkheden bood. Dat gevoel van nieuw bij schriften en zo is bij mij nooit overgegaan.