Strijken en Sjors van der Panne

Ik heb mijn vakantie en wat is er leuker dan op zo’n eerste vrije dag, de strijk van weken weg te werken. Ja, ik weet, strijken is ouderwets maar om strijken te voorkomen moet ik weer allemaal andere dingen doen waar ik geen zin in heb, dus ik kies voor strijken. Mijmeren, muziek luisteren, activiteiten die prima te combineren zijn met strijk. Zeker als het ongeveer 86 broeken zijn en evenveel blouses en t-shirts.

Via Deezer speel ik de nieuwe cd van Sjors van der Panne. Ik weet niet of hij de winnaar was maar in ieder geval deed hij mee aan The Voice. Een man waarvan ik in het begin dacht: ‘ja, wel mooi, die stem, zijn timbre, maar hij komt wat glad over, zo’n te keurige man’. Maar hij heeft gelukkig wel degelijk donkere randjes en dan word je wat mij betreft pas interessant. Noem het een afwijking.

Ik strijk en luister naar Klassiekers in het Concertgebouw en echt, breng je strijk maar langs want ik ben klaar maar had nog uren door kunnen gaan door elke keer weer op ‘repeat’ te drukken.

Hij zingt Brel, Herman van Veen, Borsato, Boudewijn de Groot en ik zou dat normaal nooit zeggen maar ik vind hem beter dan het origineel. Terwijl de damp vanaf de spijkerbroek mijn brillenglazen beslaat, heb ik kippenvel op mijn armen. Wat mooi doet hij dat. Waar haalt hij het vandaan, de beleving en die stem.

Ik hoop dat hij niet zijn eigen liedjes gaat schrijven want dat zou betekenen dat hij die pijn, die hij zo prachtig bezingt, ook echt voelt van binnen en het kent. Dat zou te veel zijn. Voor elke kunstenaar.