Mijn moeder kon strijken als de beste. Op een briefje dat we na haar dood vonden heb ik als achtjarige geschreven: ‘Lieve mama, een fijne moederdag, u bent de beste moeder omdat u zo mooi kan strijken’. Nou, als dat het niet bewijst.
Ik dacht hier aan toen ik een paar dagen geleden de dekbedovertrekken aan het strijken/gladvouwen was. Niets dat mij meer ergert dan een gekreukt laken maar dat terzijde. Ik vouw de dekbedovertrekken op. En hoe ik het ook doe, alle drie de dekbedovertrekken zijn anders opgevouwen. Terwijl ik me voorneem om er even grote pakketten van te maken ben ik halverwege al weer kwijt hoe ik bij de andere begonnen ben. Dus van een mooi stapeltje keurig gestreken dekbedovertrekken kan geen sprake zijn.
Teleurstellend. Ook weer niet zo teleurstellend dat ik overnieuw begin.
Mijn moeder. In het huis vroeger was de linnenkast haar trots. Keurig lagen daar de handdoeken, groot en klein, in kaarsrechte stapels. Vaatdoekjes, theedoekjes en stofdoeken van het zelfde laken een pak.
De witte lakens roken lekker en lagen ook keurig passend gestapeld tussende witte slopen en vierkante zakdoeken. Als kind vond ik dat de gewoonste zaak van de wereld. Toen ik zelf moest gaan stapelen veranderde dat beeld al snel.
Ik heb het niet, ik kan het niet. Strijken kan ik wel heel goed, netjes en snel. Dat heb ik geleerd. Ik ben vergeten te vragen aan mijn moeder toen het nog kon, hoe ze dat deed. Hoe ze onthield of je de handdoek eerst in de breedte of eerste in de lengte vouwt. Dat maakt voor het eindresultaat namelijk nogal uit. Dus welke kast je bij mij ook opentrekt, er ligt van alles in maar schots en scheef, niets bij elkaar passend, als ik geen zin heb om een broek op te hangen vouw ik hem met het grooste gemak op en prop het tussen shirts en truien. Mijn moeder zou niet trots op mij zijn.
Heel af en toe verlang ik naar geordende kasten en gestreken zakdoeken. Of is dat het verlangen naar mijn moeder zelf?
6 reacties
ik zoek een vrou die dekbed overtrekken moet vouwen
wie strijkt wel is dekbed overtrekken en vouwen
Mijn vrouw is ook van de generatie strijk-vouwen.
Ik ben zelf van de generatie kasten-controle in militaire dienst.
We hebben er geen frustraties aan overgehouden en… als ik onze kinderen wel eens hoor; wij kunnen altijd alles vinden. Zelfs in het donker.
Ik heb hetzelfde ‘probleem’. Het zegt ook wel veel over deze generatie vrouwen, die hun geluk haalden uit keurige stapeltjes in de kast. Onze generatie heeft geleerd dat die keurige stapeltjes belangrijk zijn, we weten alleen niet waarom. Daarom voelen we ons misschien tekort schieten als we naast onze werkzaamheden niet ook die perfecte ‘huisvrouw’ kunnen/willen zijn.
Daar kan je flink zoet mee zijn. Sinds ik ontdekt heb dat ik zelf een soort van stoomstrijkijzer ben trek ik alles ongestreken aan 🙂
Mijn moeder moest na de HBS eerst een jaar een cursus volgen op de Huishoudschool voordat ze verder ging leren of mocht gaan werken. Daar leerde je dat soort onderschatte essentialia. Maar och, ik doe de kastdeur gauw weer dicht als ik weer een stapeltje ongeregeld op de plank heb gelegd.