Het was voorspeld en de verwachte storm kwam ook echt. Tenminste als ik de beelden zie en verhalen hoor op televisie. Twee mensen zijn overleden doordat er net op dat moment dat zij er waren, een boom op hen viel. Elke keer als ik zulke verhalen hoor, denk ik aan het enorme toeval dat net jij daar rijdt en dat die boom omvalt. Dat zijn van die ongelukken waar ik niet bij kan, waar het toevalsprincipe zo groot is, dat ik bijna in voorzienigheid ga geloven.
Ik stel me voor hoe de families en vrienden van deze mensen verbouwereerd het nieuws proberen te verwerken. Als ik Pauw en Witteman wordt gesproken over de waanzinnig mooie beelden die zo’n storm oplevert dan kan ik er niet in mee gaan. Natuurlijk, het geweld is overweldigend, de storm ongewild meeslepend, de kracht een te grote tegenstander. Het maakt ons mensen klein en afhankelijk. En hoewel er dagelijks ongelukken zijn met dodelijke afloop kan ik het vandaag moeilijk van mij afzetten.
1 reactie
Ik voel met je mee.
Op de tv stond een man aan het strand te oreren dat hij zo’n storm schitterend vond.
Ik dacht: egoïst, denk aan de doden en gewonden, aan de 14 jarige jongen die in het water verdween, aan alle schade, aan mensen die van hun werk en kinderen die van school naar huis moesten.
Schitterend hè?