Een hond is een hond is een hond. Gooi je een bal, brengt hij het terug. Zo zijn de afspraken. Halen en brengen.
Ami denkt daar heel anders over.
Ze houdt niet van ballen. Ze houdt sowieso niet van het rare gooi-weg-breng-terug-gedoe want dat is precies wat zij ervan vindt: gedoe.
Ami is gek op knuffels met rare staarten en oogjes die ze kan slopen. Het liefst legt ze de knuffel op je voet net zolang jij je bukt en jullie samen gaan trekken aan het beest. Dat is leuk. Uit pure gewoonte smijten Vriendin of ik het knuffeltje dan naar de andere kant van de kamer in de verwachting dat Ami met enthousiasme de kamer doorklieft met een fabelachtige snelheid (rennen dus). Maar nee. Ami kijkt over haar schouder naar de plek waar de knuffel terecht is gekomen, kijkt ons dan aan. Ze haalt nog net haar schouders niet op als ze super traag met draaiende kont, de knuffel gaat halen. ‘Wat een stom spelletje is dit zeg.’
Wat Ami echt heel, heel leuk vindt is graven. Als een gemotoriseerd opdraaihondje gaan d’r pootjes vliegensvlug tekeer in de aarde of modder. Vanmorgen trof ik dit aan zoals de foto. Gisteren alles schoongemaakt en met Vriendin afgesproken dat we daar weer wat nieuws gaan planten en Ami gaan opvoeden wat graven in plantenbakken betreft.
Ik vroeg gisteravond nog aan Vriendin: ‘Zie jij Ami in de tuin?
‘Ja’, zegt Vriendin, ‘ze ligt rustig’.
Ja ja.