Bij het ontwaken dat vage besef
het weeë gevoel, het tedere zeer
de onzichtbare traan die schuilt
jouw uitgestoken armen
en niemand meer om vast te houden
de moed in de schoenen die niet
meer naar buiten gaat, niet loopt of danst
plannen voor later op de bovenste plank
op onze tenen lopen
om niemand pijn te doen
het kaf scheiden van het koren
om te bewaren wat ertoe doet
in mijn hart de zware liefde
de onoverbrugbare afstand
tussen jou en mij
en niemand, niemand die het weet
hoe lang, hoe veel, hoe kostbaar
plotseling begrijpen waarom God bestaat
door ons onwetend niet-begrijpen
en de lessen die we krijgen
onzichtbare soldaten marcheren door de straat
ik hoor hun stampende laarzen
de korte metten die ze maken
ik sluit de gordijnen
op zoek naar die stille traan.
19-3-2020
2 reacties
Ben er stil van!
Wauw!