Mijn mede patiënt op de kamer is een dame van 74, uit het Westland komt ze. Ze draagt steunkousen en dat is klote. Dat weet ik en begrijp ik. Maar elke dag hetzelfde verhaal, dat ze ze 24 uur aan moet, of ik dat weet, dat dat normaal niet zo is ….
Ik word gek van alle ingehouden emoties in mijn lijf maar blijf vriendelijk. Zeg: aangepast. Vannacht hoor ik haar tegen de verpleegkundige zeggen:
‘Weet je zeker dat ik ze 24 uur aan moet?’
‘ ja, mevrouw’.
‘Begrijp het niet , hoefde nooit’.
Ik wil gillen en die steunkous over d’r kop trekken. Zo ziek voel ik me van binnen.
Als ik vanmorgen kokhalzend over mijn bakje hang vraagt ze of haar wond niet mooi genezen is…
En eerlijk is eerlijk, het is geen vreselijke vrouw,niet eens. Maar ik kan het niet meer hebben. Neem me mee naar huis, asjeblieft, en zo geschiedde.
1 reactie
Welkom thuis. Geniet van je rust en vergeet dat gebazel over steunkousen maar snel.