Sterke tante

Dat zeg je wel vaker: dat is een sterke tante maar in dit geval bedoel ik letterlijk: mijn sterke tante.

We zijn er geweest op ziekenbezoek en werden ontvangen als waren we de hoofdprijs van de loterij. Een uur later zijn we vertrokken, rijker dan hoe we gekomen zijn. Nog nooit heb ik iemand ontmoet die zo laconiek, blijmoedig bijna met de situatie omgaat. Ze heeft al zo veel moeten verdragen in haar leven en nu ze zelf aan de beurt is haalt ze haar schouders op en zegt: ‘ik zie het wel’.

U bent ongeneeslijk ziek en we gaan er ook niets meer aan doen.

Dat is de mededeling waarmee je naar huis gaat. Wat zeg ik, ging je maar naar huis maar ook dat is verleden tijd. Haar trots, haar woning, blijft leeg achter en zij zit in een verpleeghuis. Midden in de kamer ligt ze. Links en rechts wat eigen spulletjes en met hulp van anderen is het bijna een echte huiskamer geworden. Het is in ieder geval ‘haar huiskamer’. ‘Ach, zegt ze, die spulletjes waar je je hele leven zo blij mee bent… op een moment als dit doet het er niet meer toe. Dat heb ik gehad.’
We krijgen koffie want haar kopjes staan er ook. Ze lacht, maakt grapjes, laat zien hoe ze met de grote zuurstoftank die boven haar uitsteekt, toch naar het restaurant wandelt. Hoe ze de hele ingedutte afdeling weer tot leven wekt door ze aan te sporen naar het koor te gaan luisteren.

‘Ik ga leuke dingen doen en wat heb ik daar zin in. Ik hoef hier niets. Elke ochtend schuif ik aan het ontbijt aan in mijn ochtendjas en ga weer terug naar mijn kamer. Wat een heerlijkheid, Niet meer haasten, waarom zou ik?’
Als we haar zeggen hoe bijzonder het is hoe zij met deze en al die andere zeer pijnlijke momenten in haar leven is omgegaan, zegt ze: ‘Ik weet ook niet waar ik het vandaan haal. Gek heh, hoe ik reageer, maar het is gewoon zo. Daar kan je niets aan doen. Dat heb je of dat heb je niet.’