Er is geen facebook. Er is geen mail, geen sms, geen whatshebbie. Wat doen we dan? Gaan we dan weer ouderwets praten met elkaar? Maar waarover dan, weten we nog hoe dat moet of zeggen we steeds kortere zinnen, laten we klinkers weg omdat we dat toch wel snappen. Ik klink natuurlijk vreselijk ouderwets als ik hier durf te schrijven dat onze wereld zo enorm veranderd is. En niet in de grote zichtbare dingen, zoals vliegtuigen en auto’s maar in het kleine. Onze binnenwereld, onze manier van communiceren, onze openheid in zaken, onze meningen. Niets meer voor jezelf houden of voor zeer beperkte kring. We gaan de wereld in en die wereld is heel miserabel klein geworden door onze beperkingen om het geheel te overzien.
Een vriendin schreef: als je je ergens op focust, verlies je het zicht op het andere. Dat is zo. Maar focussen we ons sowieso nog wel ergens op met al die vluchtige berichtjes en tingeltjes van binnenkomende nonsensberichten die ons afhouden van focussen. En ik doe er aan mee, meer dan jullie lief is waarschijnlijk. Is er nog een weg terug, wil ik een weg terug of noemen we het dan een weg verder?
1 reactie
Sinds ik op de zeilboot zit, mis ik FB niet. Afgezien van het feit dat ik geen internet heb als ik vaar en in de havens er zeer beperkt WiFi werkzaam is. De contacten face to face tussen de zeilers zijn zo leuk, we raken niet uitgepraat. Er is nog hoop. Ik zou zeggen, ga een keer mee op de boot…