Spullen

Toevallig zijn we de afgelopen dagen op bezoek geweest bij vrienden die kleiner wonen dan wij. Groot genoeg maar ons huis telt aanzienlijk meer meters en daardoor aanzienlijk meer spullen. Spullen. Wat hebben wij een spullen….

Twee avonden achter elkaar zeg ik tegen Vriendin: ‘kijk dan wat een ruimte zij hebben. Wat heerlijk, dat overzicht.’
Vriendin beaamt. Niet alleen hebben we veel kamers maar ook veel opbergplekken. En je weet nooit waar wij tekort aan hebben: aan opbergplekken. Spullen stapelen zich op. Spullen zonder naam. Spullen zijn spullen.

Naast veel kamers hebben we ook veel laatjes. Wat doe je met laatjes? Daar doe je spulletjes in. Spulletjes waarvan je even niet weet wat je er mee moet. In het laatje dan maar. Maar onze laatjes hebben geen namen. Er staat niet op welke spulletjes we in welk laatje doen. Dat houden we ook niet bij. Ja, een keer in de zoveel tijd zeggen we, ‘in dat laatje doen we die spulletjes’. Maar dat vergeten we weer.

Ik loop nu met een doos in mijn handen om tenminste vier laden leeg te halen die tot algehele frustratie leiden. We zijn ook altijd van alles kwijt; plakband, sleutels, bonnen…

In deze doos komen spullen waarvan we het even niet weten. Die doos, dat weet ik nu al, verhuist twee etages hoger waar we een kamer hebben met heel veel spullen.