Vorige week, tijdens een spelletje aan tafel, zeg ik per ongeluk tegen mijn zwager, ‘pap’. Ik schik er van. Dacht helemaal niet aan ‘pap’ en ‘pap’ is al vijf jaar dood. Waarom noem ik op dat moment mijn zwager zo? Ik lach er maar om en we gaan door.
De hele week hoor ik het woordje ‘pap’ in mijn hoofd en besef dat ik dat woord nooit meer zal zeggen tegen mijn vader. Ook nooit meer ‘mam’ tegen mijn moeder. Woorden die hen toebehoorden en nu ze er niet meer zijn, voor mij onuitgesproken blijven. Soms, in gedachte, zeg ik het nog wel. Met daarachter het idee dat misschien zij het ergens horen, opvangen.
Wat zou ik graag nog een keer mijn ouders roepen en antwoord krijgen.