Gisteravond was het concert van Ariane Grande, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van Manchester en triest genoeg, ook ineens ter nagedachtenis aan de doden en gewonden van Londen.
En natuurlijk schreeuwen we dat we ons er niet onder laten krijgen. Maar als je kijkt wat een chaos het breken van een reling tijdens een voetbalwedstrijd te weeg brengt, de angst en paniek. IS houdt huis.
Het concert was indrukwekkend. Katy Perry, Miley Cyrus en Ariane Grande zelf, wat een girl power. Cold Play, met een prachtige set van liedjes, die door het televisiescherm heen spat.
Somewhere over the rainbow
Maar dan eindigt Grande de show met een bijna eeuwenoud lied. Ooit gezongen door Judy Garland, moeder van Liza Minelli. Een liedje van weleer, een feel-good maar ook feel-sad nummer. Een nummer dat mij altijd ontroert. Nu ook weer. Juist op deze avond, met de noodzaak om vertrouwen te blijven hebben. Waar we uit troost elkaars handen vastgrijpen en zingen over een betere wereld. Ik ben voor.
Somewhere over the rainbow
Blue birds fly
And the dreams that you dreamed of
Dreams really do come true ooh oh
Someday I’ll wish upon a star
Wake up where the clouds are far behind me
Where trouble melts like lemon drops
High above the chimney top
That’s where you’ll find me
Oh, somewhere over the rainbow bluebirds fly
And the dream that you dare to,
Oh why, oh why can’t I?