Ik kan er niets aan doen maar met een gevoel van somberte fietste ik vanmorgen naar het werk. Misschien ook niet handig om direct uit bed nog even naar het nieuws te kijken. Niet handig om dan een interview te zien met onze minister van Buitenlandse Zaken, Frans Timmerman, over alles wat er mis is in de wereld. Over de enorme stroom vluchtelingen, op de vlucht voor het eigen regime, voor de extremisten, voor de bezetenen. Beelden te zien van Haagse jongens die meedoen in de strijd in Syrië. Hen in perfect Nederlands horen vertellen dat zij hun geloof willen vestigen op deze wereld en de ongelovigen willen uitroeien. Horen hoe Timmermans draait over de voordracht van Luxemburger Juncker als voorzitter van de Europese Commissie. Terwijl niet lang daarvoor minister Dijsselbloem Juncker voornamelijk roemde om zijn overmatig drankgebruik.
Links, rechts en door het midden. Niets is meer wat het ooit was. Alles gaat of moet overhoop. De wereld is in een stroomversnelling terecht gekomen en we worden overspoeld door bewegingen zo groot en stuurloos, dat we alleen nog maar zitten en wachten.
Zo fietste ik vanmorgen naar het werk en toen dacht ik, misschien moet ik een leuk stukje schrijven. Over het heerlijke weer, over de stilte zo ’s morgensvroeg. Totdat ik ruw uit mijn overpeinzingen werd gehaald door het gekrijs van meeuwen die de hele Loosduinseweg lang, en die is lang, alle vuilniszakken opengescheurd haden. Zicht tegoed deden aan alles wat maar enigszins op voedsel lijkt. Een stank van afval die niet te harden was. Waar ik af moest stappen omdat die stomme meeuwen geen millimeter opzij gaan.
Dan maar geen leuk stukkie.