Ik schreef vorige keer al over een van mijn favoriete televisieprogramma’s The Voice of Holland. Een ander programma dat mij echt raakt is So you think you can dance.
Het eerste programma heeft nog wel een link met mij, ik houd van zingen, ik zit in een koor, kortom er is, heel, heel ver weg een connectie met mij als persoon.
Heel anders is dat met So you think you can dance. Ik heb nog nooit van mijn leven ‘gethinked that I can dance’. In tegendeel. Ik was een onbuigzaam stuk beton tot ver in mijn twintiger jaren. Ik heb er veel voor moeten doen om te bewegen, zowel innerlijk als uiterlijk. En ja ik dans, ook wel graag. Niet opzienbarend. Ik huppel wat mee met anderen maar wel altijd in de maat, want dat kan ik.
En toch, met ontroering kijk ik naar die jonge mensen uit dat programma. Jongens en meisjes. Ik had het programma vorige keer opgenomen en keek in mijn eentje thuis op een tijdstip dat mij uitkwam. Er was een optreden dat mij zo ontroerde, dat er tot mijn verbazing een traan uit mijn ogen rolde. Huilen doe ik niet vaak en veel. De laatste tijd al helemaal niet. Maar dit kwam zo binnen! En ik weet wat er binnen kwam en heel even voelde ik weer wat ik zo vaak gevoeld had. Lang, lang geleden. Au.
Daarom houd ik van deze manier van uitingen. Ik schrijf om te raken. Ik kijk ‘dansen’ omdat ik geraakt wil worden.