Snel

De tijd gaat snel. Dat is onzin natuurlijk, de tijd gaat zoals de tijd gaat maar naarmate je ouder wordt, lijkt de tijd te vliegen. Zo keek ik een hele tijd uit naar allerlei leuke uitstapjes die we zouden maken en ineens, is het voorbij. Genoeg nog voor de boeg hoor, dus ik zak niet weg in een depressie maar het is voorbij voordat je het weet.

Het weekend komt sneller maar gaat ook sneller. Voor je het weet zit je maandag weer op je werk of op een andere plek waar je behoort te vertoeven. De weken zitten vol, de weekenden zitten vol. Ik herinner me ‘vroeger’. Dat je afsprak (dat dan weer wel, niet op de bonne fooi) en dat we dan op visite gingen. Het klinkt nu heel truttig, ‘op visite gaan’, maar het was een van de leukste dingen om te doen. Het betekende dat we een avond met vrienden/familie samen waren en dat we met elkaar praten. PRATEN. Dat is lang geleden. Dat je echt iemand spreekt, niet over het weer, over de crisis maar over je persoonlijk welbevinden. Hoe gaat het eigenlijk met jou, jullie? Wat speelt zich af in je hoofd, in je lijf. Ben je gelukkig om maar eens iets te noemen.

Komt het omdat we het allemaal zo druk hebben dat we dat niet meer doen? Of is het ouderwets om nog gewoon contact te hebben? Ik ben ook van twitter en van de facebook en van het internet en van de mail en smsjes maar ik ben toch ook nog steeds van real time ontmoetingen.

Vorige week in de Ardennen, geen televisie, geen afleiding, alleen maar leuk en vrolijk gezelschap en pen en een vel papier. Dat was alles en wat maakte me dat gelukkig. Een stukje Ardennen in huis halen zou zo lekker zijn. Ben ik sterk genoeg om alle verleidingen links te laten liggen en aan het echte werk te gaan?