Smoorverliefd op hem

Soms kan je plotseling, door het horen van een liedje, teruggenomen worden in de tijd. Ik had het met ‘Smoorverliefd’ van Snelle. Hoewel het liedje heel triest afloopt en een boodschap betreft, bleef ik hangen in het zoete gevoel van verliefdheid.

Ik was zo aan het einde van de lagere school regelmatig verliefd op een of andere jongen (toen was alles nog normaal:-)). Elke keer weer een ander. Onschuldige kalverliefdes met heel veel gevoel. Een paar van die jongens zijn blijven hangen in mijn geheugen. Zo was daar P. op de kermis op het Heeswijkplein. Met z’n tweeën snel in de overkapte rupsbaan. Of F. de knapste jongen van de school met prachtige lange haren. Of H die na honderd dagen verkering mij een stenen hertje gaf met aan een goudkleurig kettinkje twee jonge hertjes. Hij had het vast gejat.

Jongerenkoor

Door die flashback kwam plotseling een andere jongen, C. in mijn hoofd op. Zijn naam kwam net zo snel naar boven en het is zo’n speciale naam dat ik besluit hem te googelen. En ik vind hem en herken hem. Na 45 jaar is dat een wonder, toch? Wat ik me voornamelijk herinner is dat ik, op het schoolplein, zijn haar kam. Zo zag verliefdheid er toen uit. Zijn moeder kwam eraan en met een afkeurende blik op mij die ik nooit zal vergeten, grist ze de kam uit mijn handen en zegt tegen haar zoon “mankeer je wat aan je handen, kan je dat zelf niet”.

Dit verhaal krijgt nu plotseling een andere wending. Want ik schrijf hem een berichtje en hij blijkt echt die jongen van toen te zijn. Door hem weet ik nu weer waar het was (jongerenkoor). Hij blijkt getrouwd met een meisje uit die tijd, dus de ene verbazende ‘ohhh’ volgt op de andere ‘ohhhh’. Maar het eerste wat hij mij terugschrijft is of mijn tweelingzusje soms A heet. Dat was het moment van de wending.

Een paar jaar geleden ontving ik ook een leuk bericht van ene J., ook een jongen uit die periode. Ik was blij met zijn berichtje. Na wat luchtig heen en weer gefladder vraagt hij mij naar mijn tweelingzus. Hij was smoorverliefd op haar. Een klein klapje op mijn toch al kleine ego. Via mij zocht hij contact met haar.

En nu weer deze C. Hadden we ooit verkering? Geen idee. Mijn gevoel zegt van wel, maar het enige dat ik me herinner is het kammetje, zijn moeder en de kuiltjes in zijn wangen. En zelfs nu wil ik geen afwijzing voelen. Dus ik zeg hem niets over ‘verkering’ en ‘kammetje’. Want stel je voor dat hij zich dat totaal niet herinnert? Dat ik 45 jaar later met een ongewenste knal wordt terug gesmeten naar een gevoel dat ik niet (meer) wil voelen. En nu ik dit schrijf komen er andere herinneringen naar boven. Over hem zoenend met een ander, nee, niet met mijn tweelingzus. Misschien zelfs wel met degene met wie hij nu getrouwd is. Maar die pijn toen, was groot en veelomvattend. Hij had het niet eens eerst uitgemaakt met mij 🙂

En ik besef dat er toch nog wel wat dingetjes zijn blijven hangen in het meisje van toen. C noemde gisteren nog wat namen. Of ik die nog kende? Een enkele wel, een ander helemaal niet. Maar ik ga maar even niets meer opzoeken.
Wie weet wat ik tegenkom en wat al die tijd sluimerend en goed verstopt in mij verborgen zit?