Tijdens het kooroptreden zing ik samen met de dirigente een lied. De eerste regel: ‘Ik zie zon’. Na afloop zegt A. glimlachend en ook wel lief eigenlijk: ‘Oh, An, hoe jij met je slisje “ik zie zon” zingt’…
En raar maar op de een of andere manier word ik daar nu nooit meer mee geconfronteerd. Dus in mijn hoofd slis ik al eeuwen niet meer. Wat niet kan want al de spraaklessen ten spijt: mijn tong blijft zich tussen de tanden wurmen.
Spraakles
Als kind sliste ik vaak en veelvuldig. Mijn eerste spraaklessen kreeg ik dan ook al op de lagere school waar ik kunstmatige ‘sjes’ probeerde te produceerde. Die klonken in mijn hoofd zo abnormaal dat ik dat echt niet ging doen. Dan maar slissen. Toch was ik me er erg van bewust. Als mijn moeder mij vroeg om een ons smeerworst te halen vroeg ik haar smekend of het geen ham mocht zijn. Ze lachte. ‘Haal maar een ons saks dan’. Dat was nog erger, twee ‘essen’ zo dicht bij elkaar. ‘Zes sinaasappelen’ werden er bij mij ‘vijf’. Alles om de schaamte te vermijden.
Stuk
Het werd beter toen ook Fransje van Poorten mij vergezelde op spraakles. Hij was het stuk van de school. Een mooie jongen waar elk meisje verliefd op was. Samen met hem was het een stuk minder erg. Werd het ineens wel stoer en wenste elk meisje dat ze sliste. Nog veel later op de opleiding tot kinderverzorging begon ik weer opnieuw. Kinderen mochten immers niet geconfronteerd worden met een slissend voorbeeld. Ze heette juffrouw Samsom. Dat was mijn stoere tijd. Dat ik het gevatte meisje was met de grote mond en de grap altijd voorhanden. Als we dan met de hele groep meiden over de gang liepen en haar tegenkwamen, hield juffrouw Samsom ons staande. Ik zei ‘Goedemorgen’. Zij zei: ‘Zeg eens, ‘goedemorgen juffrouw Samsom’. Met mijn tong in een onmogelijke stand stamelde ik dan te midden van mijn groep ‘goedemorgen juffrouw SjamSjom’. Zo klonk het ongeveer. Iedereen vond mij heel grappig maar ik deed precies wat me geleerd was.
Dus toch
Maar nu weet ik dus dat ik nog steeds slis. Slissen hoort bij hese kleuters niet bij oudere vrouwen. Maar ja.
De spreuk: ‘If you stumble, make ik part of the dance’ neem ik me ter harte. Dat heb ik onbewust al jaren gedaan.