Na een leuke dag en een leuke avond met vrienden is het toch een slechte nacht geworden. Kijkend naar het nieuws van middernacht, ondertussen spelend met de laptop, doen Vriendin en ik alsof we het nieuw niet horen. Maar het laat niet meer los. De opmars van IS. De 21 koptische christenen die zijn vermoord. Ik zie nog de beelden voor me van weken geleden, toen ze, gedwongen in een lange rij, achter elkaar over het strand liepen. 21 Oranje mannen. De zwaarbewapende zwarte IS-strijders om hen heen. De dood tegemoet. In de videoboodschap van gisteren wordt gesproken over ‘dicht bij Rome zijn’ en hoewel dat overdreven is, hun boodschap is duidelijk. En wat te doen. We kunnen ze niet weg bombarderen want dan staan er nog meer op, nog fanatieker dan de anderen. Hoe lastig en moeilijk en op dit moment ondenkbaar het ook is, er zal een dialoog tot stand gebracht moeten worden.
Of een wonder. Waaruit blijkt dat je na een martelaarsdood helemaal geen geweldig leven na de dood tegemoet gaat.
Maar wat als wij het mis hebben? Dat er wel een beloning is voor martelaarschap?
Ik houd gewoonlijk niet van films of boeken met een happy end of het moet na veel ellende verworven zijn. Wat zegt dat over mij? Maar nu wens ik een happy end. Voor iedereen. Een sprookje waarin iedereen elkaar vindt en er wegen ontdekt worden die nog nooit eerder bewandeld werden. En ze, we, leefden nog lang en gelukkig.