Het is niet eens een heimelijk genoegen want anders zou ik het niet delen. Ik ben ook niet de enige blijkt. Menig mens grijpt op nieuwsjaarsdag direct naar een oliebol om daarmee een surrogaat ontbijt te verorberen. De meest voor de hand liggende reden is het veelvuldig nuttigen van alcohol de avond ervoor. De trek in een vette bek is een logisch vervolg van al dat geproost. Zo was het vroeger ook na een avond flink stappen…
Ik herinner me hoe mijn moeder ons ook de oliebollen als ontbijt aanbood. Heerlijk vonden we dat terwijl we toen echt niet aan de champagne hadden gezeten. Niemand die zei: eet nu eens gezond. Ze moesten op. Al die bollen en flappen die mijn vader bakte. De teiltjes met deeg voor de kachel om te rijzen. De emmers vol oliebollen in de meest onmogelijke vormen. Appelflappen die in niets leken op de gebaksflappen die je tegenwoordig overal kan kopen. Maar geef mij maar de slappe flappen van mijn vader. Vooral appel en een dun laagje deeg er om heen.
Herinneringen komen deze dagen makkelijk. Het zijn toch van die speciale dagen die als kind indruk maken. Wat ik haatte…. zoenen om 12 uur ’s nachts.
‘Mam, hoef ik niet te zoenen’.
‘Doe niet zo gek, je wenst je zusjes gewoon een gelukkig nieuw jaar’.
‘Mooi niet’, dacht ik en maakte dan zoveel heibel dat niemand nog door mij gezoend wilde worden.
Hoe anders is het nu. Gisteren waren we met zussen, broer, zwagers en schoonzus bijeen. Om middernacht vallen we elkaar in de armen, knuffelen en huggen dat het een lieve lust is. Er is toch wel wat van me afgevallen in de jaren die achter me liggen. En daar ben ik heel blij om. En mijn zusjes ook, denk ik.