Sinterklaas

Door mijn boosheid gisteren over de dood van de grensrechter schoot mijn Sinterklaasverhaaltje er bij in. Maar, uiteindelijk is vandaag zijn echte verjaardag, dus het kan nog.
Als kind vond ik dat trouwens altijd erg gek, dat hij de zesde ineens was verdwenen, opgelost tussen de pepernoten? Het is een verhaal dat niet is afgemaakt. Niets uitzwaaien bij een of andere haven. Niets dank-u-wellen met z’n allen. Pakjes zijn binnen, Sint is opgerot.
Dit jaar vieren wij Sint wat later. Volgende week. Moet kunnen. We geloven niet meer. Dus. Maar toch. Die vijfde voorbij laten gaan zoals gisteren? Met jaloerse blikken kijken naar kinderen die met surprises slepen? De opwinding, de gezelligheid. Ik had gisteren een slechte dag en wist maar niet waarom. Zou dit het zijn? Ach, lieve Sint Nicolaas, en loop toch niet stilletjes mijn huisje voorbij…

Ik koester de herinneringen aan de Sint van vroeger. Toen in ons gezin Sinterklaas alle cadeaus op het toilet had neergelegd en wij daar quasi onschuldig, naar toe werden gestuurd. Vier kinderen die voor het toilet op en neer stonden te springen. Veel cadeautjes altijd. Proberen te ontdekken waar jouw naam opstond. De hoeveelheid maakte ons opgewonden. Elk jaar lag er in ieder geval een bloknote bij. Zo’n langwerpig blokje met tekenvellen. Dat was het allermooist. Die liefde voor bloknotes, schriften heb ik mijn hele leven gehouden. Leeg wel te verstaan. Zodra je er in gaat schrijven is het gedaan met de pret. Is de maagdelijkheid verleden tijd en zullen er onvolkomendheden ontstaan. Gewoon, omdat je iets doet.
Het lijkt een beetje op het gewone leven.