Als je (kleding)kastjes hebt met heel veel lades en het kastje gaat weg, dan heb je alleen nog de inhoud van de lades over. Wat doen we er mee? Vriendin en ik besloten om met de ‘single-sok’ te beginnen.
We gooiden alle single-ladies op het bed. Ze kwamen werkelijk overal vandaan. Als we ze aan elkaar hadden genaaid hadden we een bedsprei van 2 bij 2 meter gehad. Minstens. Maar we houden niet van naaien. En het doel was om de single sokken te koppelen aan een voormalige partner.
We maakten er een spelletje van. Om beurten mochten we een sok pakken en ongeveer wijzen waar we de ander vermoedde. Een soort van memory maar nu met het de kaarten open en bloot. In het begin ging het vlot. De gewonnen sokken balden we weer samen in elkaar en legden we een keurig in het mandje van ‘paren’.
Streepjes en bolletjes
Maar toen kwamen de lastige portretten. Streepje zwart met streepje grijs, smaller streepje zwart met streepje grijs, de streepjes om en om maar dan net anders. Minstens tien losse sokken met een gelijkend patroon lagen er voor ons. Vriendin huppelde naar de inloopkastkamer om terug te komen met handen vol aan andere sokken. ‘Deze hebben we ook nog’ juichte ze. Dat hielp een beetje. Links en rechts vond elkaar.
Zwart
Zwarte sokken zijn een probleem op zich. Als we denken dat alle Chinezen op elkaar lijken dan zijn zwarte sokken de overtreffende trap. Diepzwart, lichter zwart, roetveegzwart, zwart met een naadje, zonder naadje, oud, nieuw, lang, kort, merkje, merkloos.
Toch waren we tevreden met de hervonden stelletjes. Daar konden we voorlopig weer vele winters mee vooruit.
Er was geen winnaar. Te veel trieste eenlingen om er echt een feestje van te maken.