Weer een wedstrijd… Weer een Voice of een ik weet niet wat…
Een beetje wel maar heel veel niet.
Gisteravond heb ik voor het eerst gekeken naar het programma van Giel Beelen waarin tien singer-songwriters strijden om twee plaatsen. Uit drie uitzendingen komen dan totaal zes kandidaten die verder strijden. Opmerkelijk: de programmering in de zomerperiode. Niet direct mikkend op een miljoenenpubliek. Dat publiek zit ook niet in de zaal. Het is een kleine ruimte met de ‘vrienden’ van Giel en de tien kandidaten.
Het gaat eens een keer niet om de looks zoals gedicteerd door DE media. Het gaat vooral om muziek en eigenheid. Een totaal plaatje van persoonlijkheid, mooie teksten, mooie muziek. Jonge mensen die je raken en die zichzelf laten raken. Mooi om te zien.
Rare knakkers zie je voorbij komen bij die songwriters die zelf zingen. De muziek zit meer in de genen dan iets anders. Veel talent. Ongekend talent. Een meisje van achttien met zo’n fantastische rauwheid in stem en personality dat je er kippenvel van krijgt. Een ander meisje dat ik eerder gezien heb in een andere talentenshow die zo makkelijk zingt en schrijft dat je je afvraagt wat zij nog moet leren. Waarom redt zij het niet in haar eentje?
De tijd is rijp voor singer-songwriters. Niet alleen uit Nederland. Het mag weer. De naar binnen gerichte mens die over zijn of haar pijn zingt, of vrolijker want dat mag ook. Ik heb er van genoten.