Weer een warme zomerdag. Op het hondenstrand bij Kijkduin is het goed toeven als alle campinggasten roodverbrand vertrokken zijn. Meer mensen komen op het idee om op het strand nog even te genieten van de avond die voor hen ligt. Veel honden ook die net als wij, eindelijk weer tot leven komen.
Het is een breed stuk strand onderbroken door kleine plassen waar honden veilig te water kunnen gaan. Zo breed is het strand dat je zelfs op het drukste moment van de dag, echt nog een rustig plekje kan vinden.
We schenken een wijntje in en genieten. Er rennen kinderen lachend achter elkaar aan. Overijverige joggers doen een poging om cool over te komen. Een meisje loopt alleen, haar blik naar binnen gericht. Twee oude mensen, hand in hand. Een jong stel, tegen over elkaar, druk pratend en gebarend. Voor mijn neus vertellen mensen hun verhaal.
Verte
In de verte, aan de zee, zie ik silhouetten van mensen. Een mooi gezicht, de zwarte figuurtjes in het wiebelende licht van de zon. Geen gezichten hebben ze, geen mannen of vrouwen zijn het, gewoon, mensfiguren die in hun eigen wereld zijn. Silhouetten die een bal over gooien. Ik geniet van dit beeld. Er bij zijn en er niet bij zijn. De anonimiteit in bikini.
Groeten
Net zoals booteigenaren elkaar groeten, zo groeten baasjes van honden elkaar ook. We delen immers een liefde. Eerst monsteren de baasjes elkaar, dan de honden. Wij groeten vaak het eerst, de baasjes. De honden snuffelen wat aan elkaars gat en zijn er snel uit of het interessant is of niet. Bij mensen duurt dat langer. Je doet hondenbaasjes geen groter plezier dan iets liefs over hun hond te zeggen. En geloof me, ik kan het weten. Alsof ik mijn hond zelf gemaakt heb, zo idioot trots kan ik zijn.
Als we terug wandelen naar de auto is het nog steeds een komen en gaan van mensen. Heel even waan ik me in een ver vakantieland. Maar het is en doordeweekse dag in Den Haag. En morgen mogen we weer genieten.