Ami, onze Shiba, is nu bijna een maand of tien en we zijn goed aan elkaar gewend geraakt. Zij heeft haar ritme en wij het onze. Nog steeds worden we dagelijks aangesproken over ons mooie ‘vosje’ of willen mensen er ook zo eentje.. Haar doldwaze kwartiertjes zijn niet meer dagelijks maar heel af en toe krijgt ze de kolder in de kop. Dan rent ze als een bezetene door de kamer en is alles goed genoeg om even de tanden in te zetten.
De eerste hondentraining heeft ze doorlopen. Ze kreeg haar ‘bewijs van goed gedrag’ maar zoals ik al eerder schreef: dat krijgen alle honden. Alleen aan de punten kan je zien of ze het goed hebben gedaan. Ami is geen hoogvlieger. Laten we het zo zeggen. De tweede training werd dan ook geen succes. Geen zin om voor een snoepje te komen, te liggen, te zitten. Een snoepje? ‘Dan moet je wel met iets beters voor de dag komen zeg, waar zie je me voor aan, easy to get of zo?
Elke avond rond een uur of acht is het tijd voor shiba-talk. Dat doet ze met mij en niet met Vriendin gek genoeg. Alhoewel, gek genoeg? Nee, bij mij valt wat te halen, weet ze. Ze gaat vlak voor me zitten en beweegt alleen haar onderkaak omhoog en omlaag om dan allemaal hoge geluidjes te maken. Ik vraag haar wat ze wil en zij herhaalt haar monoloog. Dan stap ik op en tover een hondenkoekje uit de doos. Ze kwispelt blij met haar schat en neemt het opgetogen in haar bek mee, zo ver mogelijk bij ons vandaan.
Daarna herhaalt zich het ritueel. Maar daar trap ik niet in. Na een ferme ‘nee, nu is het genoeg’, druipt ze af op een nu al herkenbare wijze. Ze laat met een diepe zucht teleurgesteld de kop hangen en ploft tussen mijn benen neer. Duwt haar kop onder de bank, zeurt nog wat na en valt in een diepe slaap. Dit is eigenlijk binnen een minuutje gepiept. Soms werkt ze zich gedurende die slaap toch helemaal onder de bank en dat is best knap. Maar blijkbaar heeft Ami behoefte om zich zo nu en dan af te zonderen en daar begrijpt deze baas alles van.