Ik weet het nu zeker. Na jaren onderzoek in de senseo-pads-handel of eigenhuismerkpads weet ik zeker dat we beduveld worden. Ik ga niet zo ver om het koffie te noemen, maar toch drink ik vaak onder de noemer ‘koffie’ deze uit pads verkregen drap.
Soms is het te doen, gewoon wat ik verwacht van senseopads. Maar soms lijkt het alsof ik gepureerde hondenpoep drink. Per pak van zo’n 36 pads zitten er zeker 4 mislukte tussen. Toeval? Warempel niet. In de senseopadsfabriek zijn er werknemers benoemd die mislukte pads mogen maken. Het is een ere-baan want je mag niet zien welke pad goed of slecht is. Je mag het niet kunnen ruiken. De pad moet voelen als elk ander, de dikte is gelijk, de substantie, je kan de ‘gif’ pad gewoon met je handen aanraken zonder dat je er direct eczeem van krijgt. Pas bij het drinken denk je ‘ugghhhrrr’. Vriendin en ik kijken elkaar aan. ‘Is het weer zover’, fluistert ze.
Ik knik alleen maar en begin het ritueel opnieuw. Met verse pads waarvan ik ook niet zeker weet of zij mijn eindstreep halen.