Van de week waren M. en P. bij ons. Het ontroert me altijd om te zien hoeveel mensen van elkaar houden en dat ook durven te laten zien. We spraken over van alles maar ook over hoe wij onze (nieuwe) partners (inmiddels ook weer ‘oud’) hebben leren kennen. Wat een mooie bijzondere verhalen zijn dat toch.
Als ik om me heen kijk zie ik weinig mensen die nog steeds bij hun eerste liefde zijn. Mijn twee zussen trouwens wel en ook dat vind ik fantastisch om te zien, om die liefde tussen mensen te blijven zien. Dus het kan wel, het is er ook maar het hoeft niet. Het fantastische van mensen en van houden van is dat er geen stop op zit. Het is niet het einde van de wereld als een relatie eindigt al voelt het vaak wel zo. Wie herinnert zich niet de pijn, het knagende verdriet en het hopeloze gevoel als iemand jou niet meer wil of jij iemand niet meer wil. Als partner. Het gevoel dat het nooit meer goed komt, de bodemloze leegte van alleen-zijn en alleen voelen.
Maar ik zie het om me heen, liefde kan altijd weer een weg vinden naar het hart. Mensen die voor elkaar gemaakt lijken te zijn, waarvan hun ontmoetingsverhaal een klein wondertje lijkt. Tweedehandsjes die voelen als de ware’. Maar die ‘ware’ hebben we alleen maar kunnen ontmoeten door al die andere ‘ware’ daarvoor. Ik vind het een groot cadeau dat er steeds weer mensen op jouw pad komen die je mogen raken en die in jou iets zien wat je zelf nog niet wist. Dat er van je gehouden wordt is misschien wel het grootste cadeau dat je kan ontvangen en raakt mij nog elke dag. Ik gun het iedereen.