Niets is zo mooi om kinderen te zien lachen. Gelukkig kunnen we in Nederland nog vaak lachen. Zomaar, om niets. Helaas geldt dat niet voor alle kinderen. In de documentaire reeks over gezinnen die met schulden leven, zag ik daar een schrijnend voorbeeld van. Een gezin wordt uit huis geplaatst omdat er een enorme huurachterstand is. Vader, moeder en twee kinderen trekken tijdelijk bij de moeder van moeder in. Ook een vrouw die het niet breed heeft maar gelukkig wel een zeer breed en groot hart heeft. Ze roeien met de riemen die ze hebben.
Inmiddels wordt er door diverse bureaus en de gemeente Amsterdam gesproken over deze uitzetting. Had dat niet anders gekund? Gemoeten? Een week eerder was afgesproken dat er geen uitzettingen meer zouden zijn als er kinderen in het spel waren. Helaas was deze er door geslipt. Huis ontruimd, spullen over het balkon gesodemieterd en dat was het dan.
De moeder van het gezin gaat in gesprek met de mensen van de beloofde hulp. Via de aap op de schouder wordt nog even uitgelegd dat het aapje wel degelijk op de schouders hoort van de mensen die de schuld veroorzaakt hebben. Ja. Dat is zo. Maar mensen op straat zetten? En wat dan, hoe dan, waar moeten ze naar toe? Kost het niet evenveel om deze mensen weer tijdelijk ergens anders te plaatsen? Al die goedwillende medewerkers die zich bezighouden met deze ‘schuldige schuld’: deurwaarders, politie, maatschappelijk werkers, ambtenaren en ga maar even door. Moeder vertelt ook dat de kinderen de volgende dag niet mee mogen op schoolreisje. De school had wel gewild maar andere ouders hadden geklaagd, ‘zij werden ook niet geholpen’. Treurnis. Oma biedt aan om met haar centjes de kosten alsnog te betalen maar de school weigert. Dat kan nu niet meer. Alles is al geregeld. Het zoontje vraagt aan de moeder ‘mam, mogen wij morgen mee op schoolreisje’.
‘Nee, schat, jullie mogen niet mee, het spijt me heel erg’.
Dat mag toch niet mogen. Kinderen uitsluiten van activiteiten waardoor ze nog meer buiten de boot vallen. Zo maken we al heel vroeg in het leven van kinderen een tweedeling. Kinderen zijn de dupe van ouders die verkeerde beslissingen nemen. Maar wel van hen houden. Kinderen straffen met het onthouden van schoolreisjes of andere feestjes is kindermishandeling. En elke school moet een potje hebben om dit soort triestigheden in stilte te voorkomen.