‘Schuilplaats voor de ziel’. Een van de grootste boedhatempels in Shanghai. Nooit zelf geweest maar prachtige foto’s van gezien. Toch waren het niet de foto’s maar de woorden die bleven hangen. Schuilplaats voor de ziel. Vanmorgen werd ik wakker en dacht me te herinneren: rustplaats voor de ziel. Dat gaf me een minder blij gevoel. Heeft toch meer met dood te maken. Gelukkig ontdekte ik mijn ‘fout’.
Wie wil er geen schuilplaats voor de ziel? Ik kan het niet aanwijzen, de plek waar de ziel in ons zou zitten, misschien wel in ons helemaal, zijn we ziel en dragen we er een lichaam om heen. Maar ik ben wel overtuigd van de ziel. Het zuivere deel van ons dat bestaat, los van al die onhebbelijkheden als gevoelens en pijn die afleiden en je elke keer weer twee stappen terug brengen. Dan heb je een schuilplaats nodig om schoon te worden.
Ik lees net dat in China het gebed geen verplichting is, want er zijn geen religieuze boeken en vaste regels. Het gebed doen sommigen ’s ochtends en ’s avonds. Anderen doen het maar één keer per dag. Bij het gebed aan de vele goden en de voorouders worden persoonlijke intenties uitgesproken.
Persoonlijke intenties en schuilplaats voor de ziel: ik zou er bijna in geloven.
Dit is misschien niet echt een doorsnee-zaterdagmorgen-blogje. Maar wat zou het?