Of je het nu tikt of schrijft, het komt ergens vandaan. Dat wat je wil schrijven. Maar soms stopt het. Omdat je niets te zeggen hebt of niet weet hoe je het moet zeggen. Je moet je een beetje een schrijver voelen, denk ik, om aan schrijfpijn te kunnen lijden.
Waar ik de ene dag moeiteloos een stukkie weg kan tikken, van alles vind, denk en voel, is het plotseling op een dag anders. Is de bron geen bron meer waaruit ik moeiteloos kan putten. Is de bron opgedroogd. Voor hoelang, is de vraag, wetende dat ik zelf de bron van die volheid en die leegte ben.
Gisteren hielden we met de ‘schrijf van vijf’, onze schrijfgroep van al vele jaren, een literaire lunch om de verjaardag van een van ons luister bij te zetten. Met gerechtjes en schrijfsels. Normaal draai ik mijn hand er niet van om (voor de schrijverij). En doe ik dat gewoon zomaar. Maar ‘zomaar’ is eigenlijk een cadeautje en dat besef je pas als het er niet meer is. Ook mijn blog lukte gewoon niet deze week. Geen mens over boord, voor niemand, maar voor mij wel. Een dag niet geschreven is een dag niet geleefd… zo is het toch wel een beetje. Mijn bijdrage gisteren bestond dus uit vier kantjes mislukte pogingen: een halve grap, een halfje ernst, een half lied, een half gedicht.
Een van de leden van de schrijfgroep, merkte op dat zij zag dat ik het moeilijk vond om voor te lezen, dat het zo anders was dan hoe ik normaal mijn werk met hen deel. Dat was ook zo. Ik was nerveus en gespannen. ‘Je bent bijna gewoon zoals iedereen nu’, zei ze bijna opgelucht.
Het heeft me wel iets opgeleverd, mijn schrijfgestuntel van deze week: het mooie woord ‘schrijfpijn’. Het dekt de lading volledig. Het zit in mijn hele lijf, in mijn hart, in mijn buik, in mijn hoofd. En ik ken geen pilletje dat deze pijn kan verzachten of beter nog, weg kan nemen, op kan lossen. Voor sommige pijntjes is de enige oplossing jezelf open te stellen om te willen zien wat er aan ten grondslag ligt. Een schop onder de kont wil ook wel eens helpen.
Het doet me ook beseffen waarom ik eigenlijk schrijf.
Het spreekwoord ‘wie schrijft, die blijft’ zegt het allemaal.
4 reacties
Heel herkenbaar. De blokkade komt altijd onverwacht en is net zo onverwacht ineens weer weg. Geen vat op te krijgen.
mooi woord… en misschien wel net zoiets als groeipijn…
Levert het toch weer een heel herkenbaar blog op.
Een prachtig woord, schrijfpijn. Ik heb het ook al een maand of twee en vraag me af of coronatijd er voor iets tussen zit.