Je hebt van die dagen dat je denkt, wat is er nu precies aan de hand? Met jezelf dan, hè. Dat je van alles voelt en ervaart maar volkomen tegenstrijdig. Dat je in tranen uit kan barsten maar ook in woede. Dat je volkomen irrationeel alles los zou kunnen laten wat er maar in je op komt terwijl tegelijkertijd de ziel van redelijkheid aan de touwtjes trekt. Dat je in je bed wil liggen met je kop onder de dekens maar dat je ook denkt, kijk nou toch, die zon!
Dat je met de hele wereld vrienden kan worden maar net zo makkelijk die hele wereld links kan laten liggen.
Ken je dat? Of is dat een vrouwendingetje? Is het de menstruatie niet dan is het de overgang wel of moet ik het niet zoeken in hormonale schommelingen? Is het soms gewoon zoals het is?
Het wordt pas raar als je tegen je vrouwtjeshond op internationale vrouwendag rare dingen gaat zeggen.
‘Nou dan kom je toch niet, dan moet je het zelf maar weten.’
‘Ruim je eigen troep maar op.’
‘Zal ik jouw bak eens leeg vreten? Kijken of je dan nog zo kwispelt.’
Maar toen ze vannacht om 04.10 uur zachtjes lag te piepen in haar bench ben ik wel met d’r gaan wandelen in de regen en hebben we samen het drolletje welkom geheten dat haar dwars zat.
Nu de mijne nog.
2 reacties
Je zult maar een ééndagsvliegje zijn en je dag niet hebben.
Tijd voor een stevig bezoek aan de kroeg…en dan samen lachen om alles, maar het meest om onszelf. Een lotgenoot…