Scheurtjes in het behang

Best trots ben ik als ik weer eens een toffe foto plaats van mijn leuke familie. Ik kijk vooral naar mijn eigen zussen en broer en aanhang en besluit elke keer trots dat we er allemaal best nog mogen zijn. Kijk dan, hoe jeugdig en vol elan wij ons nog tussen het jonge spul bewegen.
Maar de klad zit erin,

Schreef ik al eerder over de pech die zus en zwager hadden en hoe zij nu al weken in een soort van ziekenhuisbeleving zitten, we kraken allemaal. Gisteravond zitten we met z’n zessen aan tafel. Na lange tijd weer bij elkaar om een spelletje te doen en vooral heel veel te praten.

We pikken zus en zwager op en weten ze bijna horizontaal in de auto te krijgen. Op hen worden de vier krukken neergelegd. Voor de gelegenheid is de hond verbannen naar de kofferbak. Het is haar allemaal best. Bij aankomst bij Grote Zus laden we het spul op eenzelfde manier uit. Grote Zus strompelt zo goed en zo kwaad als kan, naar ons toe om ons te begroeten. Ook zij mankeert plotseling het een en ander waardoor zij van de pijn bijna niet meer rechtop kan lopen.

Eigenwijs

Nu weet ik wel, de ene kreupele is de andere niet maar ik zie vooral overeenkomsten. Ze zijn allemaal eigenwijs. Van ‘ik kan best wel even tien keer naar de keuken lopen’, tot ‘nee hoor, gaat best’.
Is het jaloezie op alle aandacht die zij krijgen? Van het een op het andere moment word ik overvallen door een aanval van hooikoorts die de hele avond duurt. Niet zomaar hooikoorts maar niesbuien die continue aankondigen dat ze onderweg zijn en wel of niet tot actie overgaan. Met betraande ogen kijk ik mijn familie aan. Met enige weemoed constateer ik dat het verval zijn intrede heeft gedaan. We peppen elkaar op met ‘het is tijdelijk’ en ‘als je echt oud bent is dit vreselijk, maar wij kunnen nog herstellen, gelukkig.’

De waarheid is dat we zullen herstellen van dit maar niet meer herstellen van dat wat er gaande is. Vanaf je dertigste boet je lichamelijk al in op alles wat nu net zo belangrijk is gemaakt. Lijf en leden. Er goed uitzien, fit zijn, energie hebben. We spreken onszelf moed in met affirmaties die slimme mensen hebben bedacht. En als we onder elkaar zijn, werkt het ook.

De avond duurt net te lang. Kreunend en steunend begeven we ons op de terugweg. Zelfde recept als op de heenweg maar de energie is weggesijpeld. In de achteruitkijkspiegel zie ik hoe zus en zwager zich krukkend naar de voordeur bewegen. Langzaam en moe. Ik nies nog maar een keer. Ik kijk uit naar het familieweekend in april 2020. Waar we weer een foto zullen maken en wij, als van’ouds’ zullen shinen.