We zijn bijna klaar met de Netflixserie Narcos. Deze dramaserie vertelt het waargebeurde verhaal over het geweld en de macht van de beruchte drugskartels in Colombia en met name Pablo Emilio Escobar Gaviria, één van de beruchtste drugsbaronnen, wordt gevolgd.
Gewoon een serie zou je zeggen. Met gruwelijkheden die je niet voor mogelijk houdt. Zou je zeggen. Met verraad en kwesties over integriteit waar je eigenlijk niet eens over na wilt denken.
Wat zou jij doen?
We hebben het er over met anderen. Over het geweld, de meedogenloosheid waarmee mensen worden afgeslacht. Mensen worden verruild alsof het leven niets voorstelt. Maar ook de onwaarschijnlijk zachte kant van die ‘slechte’ mens in eigen familiekring. Het aanbidden van moeder en eigen vrouw, die bloedjes van kinderen. Twee kanten in een mens die we zelf gelukkig niet goed kennen. Of toch wel?
Droom
Ik droom vannacht een scène. Een gruwelijk scène van Narcos. Als ik wakker word zitten de beelden nog in mijn hoofd en ik realiseer me dat die beelden niet uit de serie komen maar dat ik ze ‘verzonnen’ heb. In mijn droom heb ik iets bedacht dat net zo gruwelijk is, net zo slecht en ondenkbaar als de gruwelijkheden uit de film maar het is uit mijn brein ontsproten. Ik herken wel dingen uit ander series maar ik ben dus in staat om iets te verzinnen dat ik in het ‘echte’ leven niet voor mogelijk zou houden.
Schaduwkant
Ik heb ooit de therapeutenopleiding tot hypnotherapeut gevolgd. Een van de interessantste blokken ging over onze schaduwzijde. Die kant die we zelf niet kennen maar wel hebben. Er zijn oefeningen om die schaduwkant het licht te laten zien. Niet mooi of fijn maar zeer verhelderend. Om te merken dat we niet beter zijn dan heel veel anderen. Dat een situatie, een omstandigheid, een pijn die jou wordt aangedaan, je soms over een streep trekken die je niet eens zag.
Soms zijn begrippen als integriteit of eerlijkheid, broederschap en liefde, familiegevoel en saamhorigheid, niet meer dan kwaliteiten die je je kan veroorloven als dingen meezitten in het leven. Maar we kunnen ons allemaal voorstellen hoe dingen veranderen als jou iets wordt ontnomen of als mensen die voor jou heel belangrijk zijn, gekwetst en beschadigd worden. Dan gaat er een knop om. De kunst is om dan ook die knop in de ruststand te kunnen laten staan.
Dat geld voor mij, voor jou maar zeker voor de grote mijnheren die het voor het zeggen hebben in deze wereld.
1 reactie
We allemaal een duistere kant. Gelukkig kunnen de meeste mensen deze aanwezig laten zijn zonder dat deze ooit naar buiten komt. Daar houd ik mij maar aan vast.