Gisteren was ik voor een interview met de directeur van de bibliotheek, voor het eerst weer in de buurt van mijn oude werk. Het Haagse stadhuis staat er gewoon nog. Het statige, witte, ijspaleis. Het decor waarbinnen ik heel wat jaren figureerde.
Ik ben nog geen jaar weg om als zelfstandige mijn eigen weg te gaan. Het voelt raar om buiten te staan en niet naar binnen te kunnen. Van buitenaf zie ik hoe mensen zich over de loopbruggen begeven. Dit vond ik altijd één van de meest intrigerende beelden bedenk ik me nu. Door de lichtinval in het hoge atrium, werden de bruglopers vaak silhouetten, schaduwmensen van de dag. Misschien zijn ambtenaren dat ook wel.
Niet alleen ambtenaren
Schaduwmensen. Zodra je door hebt hoeveel mensen achter de schermen bezig zijn voor een bedrijf, voor een gemeente of stad, krijg je een indruk van het complexe idee achter het product. Ieder bezig met zijn of haar dingetje. Ieder overtuigd van het belang van zijn of haar dingetje. Dat ik niet meer naar binnen kan omdat mijn toegangspas werd ingenomen is een rare gewaarwording. Ik zou collega’s even willen groeten zonder een afspraak te maken of opgehaald te moeten worden.
Bibliotheek
In de bibliotheek is het gezellig druk. Ook door de vele toeristen die rondhangen bij de VVV. Ik heb een leuk gesprek met de directeur van de bibliotheek. Door het gesprek over de ontwikkelingen ga ik nog meer houden van de bieb. ‘Bieb’. Een prachtig troetelwoordje voor een plek waar iedereen welkom is. Als het maar iets met boeken, leven en leren te maken heeft. Wat een fantastische plek om te zijn. Als kind ging ik al graag naar de bieb. Een klein gebouwtje in Moerwijk. Waar het rook naar oude boeken en naar de stoffige mevrouw achter de balie.
Verleden tijd
De stoffige mevrouw is verleden tijd. De boeken ook een beetje helaas. De stilte ook. Een gezellig gebabbel, een gedrentel langs kasten en tafels, een plek om samen te komen. En je mag er gewoon naar binnen. Met of zonder pas.
Maar ook hier zijn schaduwmensen bezig achter de schermen van geluk.