Volgende week krijg ik een nieuwe knie. Mijn moeder heeft ook zo’n operatie moeten ondergaan alleen was zij wel ouder dan ik nu. Ik lees er over, zie foto’s, filmpjes, lees goede verhalen en minder leuke verhalen. Wat ik lees is dat het een pijnlijk proces is en dat je moet doorzetten. Waar ik van schrik is dat ik totaal geen herinnering heb aan dat proces bij mijn moeder en zo lang geleden was dat niet. Mijn moeder is overleden en ik kan het haar niet meer vragen. Maar waar was ik in die tijd? Met mijn hoofd bedoel ik dan.
Wat ik weet is dat ze in een ziekenhuisbed lag waar mechanisch haar been op en neer bewogen werd en wat ik herinner zijn de verzuchtingen van ons, kinderen, dat ze niet genoeg oefende.
Maar liep zij met krukken? Dat moet wel. Had ze pijn? Dat moet wel. Terwijl mijn moeder zorg nodig had, bood ze die aan mijn zeer zieke vader die thuis aan de zuurstof lag. Hoe kreeg ze dat voor elkaar?
Ik schaam me met terugwerkende kracht omdat ik nu weet dat mijn moeder sterker en moediger was dan ik in gedachten had. Want niet alleen had ze de zorg voor mijn vader (die jarenlang ernstig ziek was), had ze die kapotte knie maar had ze waarschijnlijk ook al die verrotte, sluimerende leukemie rondzoemen in haar lichaam.
Ik voel haar en mijn verdriet en kan helaas niets anders meer dan het beeld bijstellen dat ik van haar heb en had. En dat doe ik met liefde.