Schaamte heeft geen kleur

Een vrolijk plaatje toch? ‘Ons’ oranje. Lekker weg. De zon tegemoet. Niet als je Howick en Lili bent. Vertrekken richting zon is niet altijd een vrolijke en zelfgekozen weg.

“De hoogste bestuursrechter bepaalde vrijdag dat de in Nederland opgegroeide kinderen in navolging van hun moeder naar Armenië uitgezet moeten worden. De kinderen hebben volgens de Raad van State geen recht op asielvergunning omdat zij niet hoeven te vrezen voor vervolging of ernstige schade door de autoriteiten”.

Boos en schaamte

Ik ben boos en schaam me dat we dit toelaten in dit land. En ik weet het, er zijn regels, we moeten ons houden aan de wet, we moeten ergens een lijn trekken. Maar moet dit over de rug van kinderen? Als je als land zo veel procedures kent dat een gezin jarenlang kan procederen dan moet je zelf op die blaren zitten. Regel of iemand mag blijven binnen een jaar of tenminste binnen zo’n termijn dat het eerlijk is voor alle partijen.

In het geval van Howick en Lili is het anders gegaan. En zo zijn er nog zoveel meer kinderen. Ze waren peuters toen ze hier kwamen, weten niets van hun zogenaamde thuisland, zitten op school, ontwikkelen zich, spreken onze taal, maken vrienden, maken plannen.

We zijn te klein

Ons land zou te klein zijn om al die ‘gevallen’ op te vangen. We zijn inderdaad te klein. Te klein van geest. Met de wet in de hand zijn we flink. En Nederland is van ons, de gelukvogels die hier geboren zijn. En dan gaat het over de moeder, dat ze gelogen heeft, dat ze elke keer een ander verhaal had. So be it. Blijkbaar kan dat in ons land. Regel dát dan.

Het maakt mij niet uit hoe die moeder het gedaan heeft, hoe ze gejokt heeft. Ik zie twee hele leuke kinderen die vast opgroeien tot twee leuke volwassen mensen die in ons land thuis zijn. Maar blijkbaar is het nodig om te laten zien dat we niet met ons laten sollen.