Sandra Reemer overleden. Weer die klote ziekte.

Dinsdag op het nieuws. Sandra Reemer overleden. Ik schrik. En wil iets. Maar wat? We zijn niets van elkaar. Ik vond haar vroeger een leuke zangeres en zag haar de laatste tijd weer wat vaker op televisie. Leve omroep Max.

Ik heb dat vaker. Dat het overlijden van een ‘bekend’ persoon mij raakt alsof het mij persoonlijk treft. Vaak door een gevoel van sympathie voor iemand, een herinnering, een gevoel. Maar meer nog raakt het mij nu door het onverwachte van de boodschap. En dan lezen: borstkanker.

Borstkanker
Deze week zag ik een reportage van vrouwen met borstkanker. In het Alexander Monro Borstkankerziekenhuis in Bilthoven, een gespecialiseerd en eigentijds ziekenhuis, hebben ze net dat beetje meer aandacht voor vrouwen en hun families. Het ziekenhuis oogt als een mooi hotel, de kamers zijn prachtig en zo ingericht dat je er samen kunt slapen/zijn. Bij zo’n rot ziekte lijkt me dat een omgeving net dat verschil kan maken.

Veel vrouwen
Eén op de zeven vrouwen krijgt jaarlijks dit bericht. Dat een bommetje legt onder een leven. Ik ken vrouwen, veel vrouwen helaas, die dit bericht krijgen en dan doorgaan. Natuurlijk door gaan. Ik kan me er alleen maar een voorstelling van maken, hoe zo’n boodschap van een levensbedreigende ziekte, jou als mens voorgoed verandert.

Verliezen
En gelukkig zijn er heel veel vrouwen die, hoe dan ook aangedaan of beschadigd, de ziekte overwinnen. Maar er zijn er ook die het verliezen. Zoals Sandra Reemer. Te jong en zo midden in het leven.

Wat dat betreft begrijp ik het wel, dat er nu ineens een storm raast over ons landje. Dat verdient zij.