Omdat iedereen die je spreekt over San Francisco helemaal lyrisch is, waren mijn verwachtingen hoog.
Ja het is ook fantastisch maar ook beangstigend, agressief, gek, komisch, apart. Als mensen ‘apart’ gaan zeggen, dan weet je het wel.
Direct buiten ons hotel liggen daklozen ook echt dakloos te zijn. Niet alleen dakloos, ze zien er vreselijk slecht uit, ze zwabberen over straat en lijken de weg volledig kwijt. Degenen die niet de weg kwijt zijn strompelen naar de man met de honden om wat drugs te scoren. Verlopen travestieten lopen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, op en aan langs onze tramhalte. Niemand kijkt naar ze maar het is een treurig gezicht hoe ze, met doorlopen make-up en een gescheurde jurk, door de stad bewegen.
En dan heb je de zeeleeuwen, de leuke kroegjes, de markten en de trammetjes maar die blijven niet hangen op mijn netvlies.