Samen

We zijn vandaag jarig. Zij en ik. Wij. Een beetje raar om dit zelf te melden op dit blog, wanhopig op zoek naar felicitaties? Nee, hoewel ik er wel van geniet maar het is iets anders waarom ik dit vandaag deel.

Ik ken geen leven zonder ‘wij’. Ik weet niet wat het is om geen tweeling te zijn. Ik merk wel dat naarmate we almaar ouder worden, ik het steeds vaker ervaar als een bijzonder cadeau. Samenzijn omdat het zo is.

Tweelingziel

Ik las laatst een stuk over ’tweelingzielen’. Het heeft niets te maken met het echt tweeling-zijn maar met de zoektocht van de mens naar zijn andere helft. De helft die ons compleet zou maken. Ik ken die zoektocht. Ik dacht altijd dat het juist te maken had met de helft van een tweeling-zijn en je daardoor half voelen. Maar dat hoeft het dus niet te zijn. Ik ben benieuwd of iemand dit herkent of kent?

Gisteren dacht ik na over onze verjaardag. Zie ik hoe we als jonge meiden met paardenstaarten in het haar, naar school wandelden met in onze handen de traktatie. De opwinding en blijheid was groot. Wat vond ik het fijn om jarig te zijn. Ik kan me het gevoel herinneren, ik kan het bijna aanwijzen in mijn buik. Het was een heel kort gevoel van totale gelukzaligheid. Het deed bijna pijn, zo dicht zitten intense gevoelens bij elkaar.
Dat gevoel is verdwenen maar ik vind het nog steeds leuk om jarig te zijn. Ik realiseer me nu dat ik het vooral leuk vind om samen jarig te zijn. Om elkaar te knuffelen en te zeggen ‘gefeliciteerd’. De herkenning, het zien van elkaar, het voelen wat we voelen en waarvan ik vermoed dat dat hetzelfde is bij haar en bij mij.

Minder dan de helft

Tweeling zijn maakt je groter dan je bent. Maar ook anoniemer. Onze naam was ‘de tweeling’. Samen ben je wat, alleen ben je minder dan de helft. Zo was het lange tijd voor mij maar dat is allang niet meer zo. Maar toch, als we elkaar vanavond zien, weet ik dat het weer even zal voelen zoals het eigenlijk hoort. ‘Samen’.