Was het maar zo dat we het lied echt kunnen zingen zoals het is geschreven. ‘Samen zijn is samen lachen, samen huilen, delen door dichtbij elkaar te zijn’. Dichtbij elkaar zijn is niet echt mogelijk, fysiek dan en zij die het wel doen hebben hebben het samengevoel blijkbaar alleen met hen die hen interesseren.
Jonge mensen, studenten maar ook de dertigers die ik ken, voelen zich, zo lijkt het, onoverwinnelijk. Ze halen hun schouders op en knuffelen nog een keer extra alle frustraties eruit. ‘Ik ben wel klaar met dat corona’. Tja, wie niet.
Persoonlijk ben ik klaar met dat ‘ikke ikke ikke’ en inderdaad, laat de rest letterlijk maar stikken.
Ik lees ook veel ’tegenberichten’, dat het echt meevalt met die tweede golf, ik zie statistieken waarop ik inderdaad zie dat het meevalt. Veel besmettingen, weinig doden. De Media heeft het gedaan. De linkse media dan. Goddank lees ik net dat Robert Jensen ook eerder van vakantie is teruggekomen om ‘de boel in evenwicht te houden’.
Ik weet het ook niet. Wat waar is en wat niet waar is. Maar wat ik om me heen zie aan ‘schijt aan anderen’ vind ik bijna nog een naarder virus. Er zijn jongeren in de wereld die nog nooit een normale dag hebben meegemaakt in hun leven. Die levenslang in oorlog leven en niet anders kennen. En dan ziet de wereld nu dat wij in Nederland klaar zijn met het virus, het zat zijn om afstand te houden. Die gekke Nederlanders toch.
En hoewel Rutte ons blijft wijzen op onze eigen verantwoordelijkheid is die eigen verantwoordelijkheid ver te zoeken.
En ik ben oprecht begaan met al die jongeren die hun eind-examenfeest hebben gemist, de schoolverlaters zonder musical, de studenten zonder ontgroeningsweken. Maar misschien moeten we deze coronafase zien als een totale ontgroening. Een ontgroening die ons weer met beide benen op de grond zet.
Ons geluk is niet levenslang gegarandeerd. Onze weg leidt niet rechtstreeks hemelhoog, ons ‘hebben’ is niet hetzelfde als ‘zijn’ en rijk zijn heeft niets met geld te maken.
Het is wachten op een vaccin en dat is een trieste constatering. Niet omdat het vaccin er nog lang niet is maar omdat we blijkbaar niet in staat zijn zelf iets te doen.
3 reacties
Ik kan me grotendeels vinden in wat je schrijft. Tegelijk heb ik twee jonge dames en ik vind dat zij zich meer dan prima houden aan de regels. De oudste zit (tot vandaag) zelfs in thuisquarantaine omdat Kroatië terwijl ze er was van geel naar oranje ging. En leg haar dat maar uit, dat is niet te doen. Als je het aantal besmettingen daar vergelijkt met hier (of bijvoorbeeld Spanje en Frankrijk). Is niet te doen.
En ik wijs hen regelmatig op het feit dat er veel mensen zijn die het veel en veel slechter hebben dan dat zij het ooit zullen hebben en ook vertel ik over hun opa die maanden ondergedoken zat tijdens WO2. Daar hebben ze echt begrip voor, maar ze zeggen ook (en ook wel terecht vind ik), dat zij er natuurlijk ook niets aan kunnen doen dan hun wieg nu eenmaal hier stond. Ja, ze zijn zeker bereid om zich aan te passen, maar ze wijzen ook regelmatig naar ‘ouderen die de regels aan hun laars lappen’ als ik het er met hen over heb. Ik vind het lastig allemaal.
Wow weer zo mooi verwoord!!
Ja, ik kijk en luister met dezelfde verbijstering en bezorgdheid. De keerzijde van het individualisme?