Sad and yet

Soms hoor je iets waar je je even door van slag bent. Zoals gisteren. Iemand vertelt dat Renate Dorrestein, niet lang meer te leven heeft. Ik ken haar niet persoonlijk maar ik ken haar van de vele prachtige boeken die ze heeft geschreven. Wat zonde en natuurlijk weer die klote ziekte.

Er staat een interview met haar in de Volkskrant. De krant die ik niet heb. Als ik thuiskom zegt Vriendin: ‘De Volkskrant lag in de bus’. Op de voorkant de foto van Renate Dorrestein.

Verademing

Ik heb er eerder over geschreven. Mensen die zeggen: waarom overkomt ons dit nu? Deze ziekte, deze klap op mijn kop. De vraag wordt weinig gesteld bij een blije gebeurtenis.  Als je jezelf die vraag stelt, stel hem dan altijd. Ik draai de vraag graag om: ‘waarom ik niet?’. Dat komt toch dichter bij de waarheid dat we niet verdienen iets wel of niet te krijgen. Soms is het gewoon zo. Verdrietig en pijnlijk.

Renate Dorresteins partner zegt: ‘één op de drie mensen krijgt kanker. Waarom wij niet’. Zij beaamt dat. Ja, waarom wij niet? Als een arts zegt haar niet te begrijpen, omdat ze geen operatie wil en ze toch nog ‘zo jong is’, antwoordt zij dat jong of oud zijn, betrekkelijk is, ‘alsof je niet ophoudt onmisbaar te zijn’.

Ik zou het hele interview kunnen overtikken hier maar dat is pas echt onzin. Maar het is zo’n optimistisch geluid over een intens droevige periode. Ze is natuurlijk verdrietig en wanhopig bij vlagen maar er is geen woede of verongelijktheid.

Mooie zinnen

Ze kan in zulke rake zinnen mooie en minder mooie dingen zeggen. Je snapt precies waarom zij die goede schrijver is geworden. Misschien niet omdat ze knap kan schrijven maar omdat ze knap kan leven, knap kan denken. ‘Je weet dat je ooit doodgaat maar als het je wordt aangezegd, sta je er toch versteld van hoezeer je hier niet op gerekend had’.

Dat nieuwe boek, Reddende Engel, moet ik hebben.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden