Ik loop vanmorgen in huis rond met mijn ziel onder mijn arm. Ik voel me, ja, wat voel ik me. Ik ben sacherijnig. Ik mopper op de uitpuilende kasten, de lades, de pan die niet in de la wil zoals ik dat wil. Ik word boos over de wijze waarop Vriendin en ik ons huishouden (niet) voeren. Zij net wat minder goed dan ik, vind ik. Maar ook dat is niet waar. Ik word boos. Ik zeg dat we afspraken gaan maken. Vriendin vindt het allemaal goed. En dan gaat zij naar boven. En zit ik op de bank en kijk naar ons hondje die lief ligt te slapen. Er rolt een traan over mijn wang. Huil ik?
Als een tsunami golft dat vreemde gevoel door mijn lichaam. De beelden van Parijs heb ik de hele ochtend geblokt omdat het dan niet gebeurd is. Maar ik heb tot twee uur vannacht de beelden gezien, de mensen, de informatie over al die doden. Ik ben gewoon gaan slapen, misschien zelf wel een grapje gemaakt of iets gevraagd over de boodschappen.
Want weet je. Ik weet het niet. Mijn hart huilt, terwijl ik tik rollen de tranen over mijn wangen. Ik wil niets moois schrijven want de tijd van mooie woorden lijkt voorbij. En al die gekken die deze dingen doen lezen geen mooie woorden. Ze lezen hun eigen waardeloze, opruiende teksten en maken de wereld kapot. De hunne, de onze. En het maakt niet meer uit of het in Parijs is of in Den Haag. Ons leven wordt niet meer hetzelfde. Maar daar huil ik niet om. Ik huil, omdat we elkaar maar niet kunnen bereiken. Als die Jezus, die God, die Allah zo groot is als iedereen beweert, doe dan eens iets groots God.
Druppel gezond verstand in ongebruikte hersens, druppel liefde in gesloten harten, druppel een wonder op de aarde. Een kostbaar wonder. Laten we terugvinden wat we kwijt zijn. Geloof. Vertrouwen. Niet in Sinterklaas of de Kerstman maar in de mens. De mens bestaat.
3 reacties
Mooi Anja!!
De eerste reactie waar ik het helemaal mee eens kan zijn!!!!!!! Uit het hart gegrepen en wel letterlijk. Bedankt !!!!
Ben er stil van !!