Omdat we straks van 3 etages naar 3 kamers (OMG!) gaan hebben we wat spullen over. Spullen als kasten, tafels, lampen, boeken, glazen, kleding. Te veel om op te noemen. We besloten een weggeefgroep aan te maken op WhatsApp.
Een goed plan, dachten wij. Maar de waarheid is pijnlijk anders. Niemand zit te wachten op onze spullen. Een keramiek beeld van moeder en baby blijft pijnlijk onbeantwoord. Mijn beeld, mijn ontroering en kwetsbaarheid levert niet eens een lik(e)je op. Slikken en doorgaan.
Manmoedig doen we zelf maar pogingen om een televisie die nog geen uur heeft aangestaan bij iemand naar binnen te leuren. We lullen ons een slag in de rondte om spullen aan te prijzen waar wij tussen leven. Nada. Noppes. Niets.
Niet nodig
De waarheid is dat we niets nodig hebben met z’n allen omdat we alles hebben. En als we het niet hebben kunnen we het kopen en laten bezorgen. En met ‘we’ bedoel ik de mensen zoals wij want ook wij hebben niets nodig omdat we alles hebben. De kringloop zou uitkomst kunnen bieden. Maar als ik die verhalen hoor, de kringloop die feestelijk bedankt voor weer een bankstelletje of zes eetkamerstoelen… En halen doen ze al helemaal niet meer. Een weggeefgroep dan… of je het kan komen brengen…
Tjezus
Dat denk ik. Gisteravond spraken we er over en beelden doemden op van spullen die we van drie hoog naar beneden gooien in een container die met open armen op ons wacht. Waar mijn zwarte, keramieke beeld in duizenden schilfers uiteen spat, zoals ooit mijn beeld van moederschap. Mijn boeken verdwijnen in een vuur waarin de letters verschrompelen tot as. Mijn vierhonderd cd’s geplet als schijfjes metaal. Kasten die zelfs als brandhout geen functie meer hebben.
Een weggooimaatschappij
Dat zijn we geworden met z’n allen. En is het is geen aanklacht tegen iemand of niemand. Het is een constatering. Over de mensen die we zijn geworden. Over de overvloed aan dingen zonder nut en noodzaak voor anderen. En er is nog iets raars. Ik voel bijna schaamte over onze spullen. Alsof je met je hele hebben en houwen te koop staat en voor schut wordt gezet.
En met of zonder container, ik ga mijn best doen om een goede bestemming te vinden voor ons huisraad.
En mocht het niet lukken, zet mij dan ook maar bij het grof vuil.
Om pijnlijk te constateren dat ook niemand mij zal meenemen. Au.
1 reactie
Is er bij jullie geen gratis winkel van de voedsel- en/of kledingbank? Of een club of kerk,die spullen ophaalt voor hun rommelmarkt?