Wij kijken (graag) naar Familiediner. Een programma over ruzie in de familie. Hoe groepen, dus ook families, samenleven vind ik altijd heel interessant. De ruzies zijn dat eigenlijk nooit, die zijn soms zelfs totaal onbegrijpelijk.
Gisteravond was zo’n avond. Tenenkrommend gedrag van oudere mensen die zo koppig bij hun gelijk blijven dat ik het eigenlijk niet kan aanzien.
Familieruzie 1: Een kleindochter wil proberen om de ruzie tussen oma en haar moeder bij te leggen. Zowel moeder als oma hebben hun eigen uitleg van het waarom van de verwijdering. Duidelijk is dat moeder haar moeder mist. Er is een kleinkind dat oma zelfs nog nooit gezien heeft. Als oma in beeld komt, een sterke vrouw met krachtige bruine ogen en kort grijs haar wordt duidelijk dat er niets bijgelegd gaat worden.
Oma ‘zeg maar tegen mijn kleindochter dat ze dat diner heerlijk met haar eigen moeder kan opeten. Ik ben en blijf er klaar mee. Ik vind het wel rustig zo.’
Familieruzie 2: Al veertien jaar ziet dochter haar ouders niet meer. Tot haar groot verdriet. Haar vader laat door zijn dronkenmanspraat nogal eens wat steken vallen wat ooit de oorzaak was van de verwijdering. De dochter heeft kanker, dezelfde kanker die haar vader gehad heeft. Ze heeft hem hard nodig, voor steun en warmte. Kleindochter doet een poging om de partijen bijeen te brengen. Op de vraag aan de vader hoe hij het vindt dat zijn dochter ziek is, antwoordt hij: ‘Doet me echt helemaal niets, ik slaap er geen minuut minder om’. Naast deze man zit de moeder/oma van het stel. Zij heeft of mag niets toevoegen. Alsof zij niet de moeder is maar een toevallige voorbijganger.
Grote meneren en mevrouwen
Waarom ik hier zo uitgebreid verslag van doe? Omdat het zo pijnlijk in beeld brengt hoe arm mensen soms zijn. Hoe arm in woorden, in empathie, in mogelijkheden om contact te maken. Hoe moeilijk het is om iemand aan te raken of gewoon zo maar te raken in liefde en aandacht.
Grote meneren en mevrouwen die nooit geleerd hebben het hoofd te buigen, sorry te zeggen, uiting te geven aan gevoelens die van kinds af aan opgeslagen zijn in verharde lijven. Verdrietig om te zien en verdrietig om in zulke gezinnen op te groeien.
Verplicht vak
Vaker is geopperd om ‘communicatie’ een apart vak te maken op school. Maar ‘communicatie’ klinkt te zakelijk en afstandelijk wat mij betreft. Het gaat om veel meer. Om voelen, om delen, om herkennen wat je voelt en waarom je het voelt. Om troosten, om aanraken, om liefde een kans te geven. Het erge is dat ik denk dat in de families die in deze uitzending te zien waren, die liefde er wel zit. Maar zo diep weggestopt dat de eigenaar zelf het niet meer kan vinden. Pijnlijk om te zien maar waarschijnlijk nog pijnlijker om zo te moeten leven.
4 reacties
En dat in de week van de eenzaamheid. Als ik zo links en rechts naar ouderen kijk, zijn het vooral de koppige types die aan het eind niemand overhouden.
Ik ben zon 20 jaar geleden gescheiden, mijn ex wilde niet verder met mij en dat was het dan. Onze dochter was toen 7 jaar en vanaf het moment dat we uit elkaar gingen was het contact tussen mijn dochter en haar vader nog beperkter dan het al was. Hij hertrouwde vrij snel weer en was druk met zijn nieuwe partner en zijn werk, na een paar jaar kreeg hij een zoontje en weer werd mijn dochter nog verder aan de kant geschoven en nog steeds is er wel contact maar zeer beperkt en moeizaam. Het rare is dat mijn ex een vrij hoge functie bij defensie heeft en in die functie niet zonder sociale vaardigheden kan. Des te vreemder is het dat hij prive die vaardigheden niet benut, ook met zijn zoon zijn er problemen omdat er niet of heel weinig gecommuniceerd word. Ik geloof echt wel dat hij van zijn kinderen houd ,maar helaas slaagt hij er niet in om die liefde tastbaar te maken naar zijn kinderen toe en ik ben bang dat hij naarmate zijn kinderen ouder worden hij ze steeds minder zal zien.
Echt een naar verhaal. Je begrijpt het soms niet. Dank je wel voor je reactie.
Zo waar en zo triest…